10 Mayıs 2011 Salı

ne birlikte..ne ayrı...

olmuyor işte..tamamen kopamıyoruz ..rest çekip birbirimizden gidemiyoruz...sessizlik uzun sürmedi..yine arıyor görüşüyoruz..daha az sıklıkta ama hergün birbirimizden haber alıyoruz başka türlü sanki nefessiz kalıyoruz..yapamıyoruz...

engeller aşılır mı..yolumuz aynı yöne döner mi..kalan ömrümüz birarada geçer mi..bilemiyorum ama hayırlısıyla rabbimden hergün diliyorum dualarımda ..o da tabi...

onsuz eksiğim yarımım ben..sesini duyduğumda yada mesajını aldığımda tamamlanıyorum sanki..allahımmmmm yardım et...çok zorrr.....herşey böyle karmaşık ve çetrefilli iken sakin olmak huzurlu olmak namümkün....

kalpten dualarınızı bekliyorum hayırlısıyla yolumuz açılsın inşallahh...

4 Mayıs 2011 Çarşamba

sadece açıklama ihtiyacı...

dün akşam düşündüm biraz yazdıklarımı okuyanlar hakkımda neler düşünür acaba  diye !! içinde bulunduğum durum çok normal değil çokta kabullenilir bir durum değil farkındayım..ama en azından bikaç ufak ayrıntıyı yazmayı istedim ki içim biraz rahatlasın diye...

ilk göz ağrım ve ben farklı şehirlerde oturuyoruz uzak değiliz ama birebir görüşmemiz okul buluşmasında oldu onun dışında sadece uzaktan tlf.ve net. ten görüşüyordukk...her ne kadar ait olmadığımız hayatlarda yaşasakta kendimize ve birbirimize olan saygımızdan sebep fiziki herhangi bir yakınlaşma yaşamadık..hoş insanın sadece kalbinde düşüncelerinde bile olsa başka birinin varlığı kolay açıklanır anlatılır bir durum değil..vicdanen rahat mıyım "HAYIR" ama engel olabiliyor muyum " HAYIR"...

şimdilik yine görüşmesekte o beni seviyor bende onu seviyorummm...kalbe söz geçmiyor....ama hayatın getirileri neyse şuan onu yaşıyoruz..tek sığınağım dualarım..allaha sığındım bir yol açmasını bekliyorumm...

3 Mayıs 2011 Salı

önce umutlar çoğaldı..sonra hüzünler...

başlıktanda anlaşıldığı üzere biz görüşmeye devam ettik bazen netten bazen telefondan...konuştukça paylaştıkça gittiğimiz yol bizi bazı kararların eşiğine getirdi..ikimizinde huzurunun olmadığı hayatlarımızdan kurtulmak için daha önce birbirimizden uzakken de girişimlerimiz olduğunu konuştuk ve yeni bir başlangıç yapmayı arzuladık umutlandık..vee onun cephesinde işler çokta umduğumuz gibi gitmedi :( aylarca kimse yara almadan sonlandırmaya çalışsada bazı şeyler oturmadı.. uymadı.. ve düşündük ki bu kaderin bir oyunu sanki.bizi birbirimize yıllaar sonra buldurdu aynı duygularla ama birleşmemize kocamaan engeller koydu..aşmaya çalıştıkça büyüdüler dağ oldular..ve pes ettik vazgeçtik hayallerimizden canımız yana yana ait olmadığımız hayatlarımıza geri çekildik..1 yıla yakın zaman mutsuzluklarımızla cebelleştik ayrı ayrı ..arada haberleştik falan ama birkaç ay önce dayanamadı ilk göz ağrım yeniden denemek istedi..farklı sebeplerle umutları yeniden yeşermişti ve benimle paylaştı tabi..çok umutlu olmasamda ona sırtımı dönüp gidemedim içimdeki korkuları ona yansıtmamaya çalışsamda yersiz değildi endişelerim ve geçen hafta yine aynı sona geldik..dağıldık üzüldük..2.kez bunları yaşamak fazlaca yordu bizi..yine buzdan kalelerimize döndük :(((
son bir haftadır yaşadığım can yangını ise kelimelerle anlatılmaz.. kifayetsiz ne söylesem...

hani denir ya..ne gidebiliyorum ne kalabiliyorum...öyle bir karmaşadayız işte..silip atamıyoruz birbirimizi ama kaderin cilvesine de yenik düşüyoruz..bu son gerçek sonumuz mu bilmiyorum ama umudum küçücük te olsa belki diyorum dualarımız bizi kavuşturur..rabbim hayırlısını nasip etsin tabi..ancak şimdilerde nefessiz kalıyorum bomboş herşey ..hiçbişeyin tadı tuzu yok..öylesine yaşıyorum işte..

2 Mayıs 2011 Pazartesi

sözün bittiği yer..başladığı yer ile aynıı..

bloğuma verdiğim isim SUSKUN ÇIĞLIĞIM çünkü içimdeki ses sadece kendimle konuşuyordu bugüne kadar.Ama artık bu söz yığınının altında ezildikçe ezildim yoruldum bunaldım ruhumun ağırlığı bedenime ağrı oldu dr.lar her seferinde antidepresan uygun gördü ama ben hala içmemekte direniyorum iyimi kötümü yapıyorum bilmiyorum ama içimden gelmiyor o küçük haplara sığınıp medet ummak..
bir de böyle denemek istedim... belki kimse okumasa bile kalbimin sızılarını kelimelere dökersem kendimi hafifletirim kimbilir..denemekten zarar gelmez elbet..
aslında söze nerden başlayayım bilemiyorum herşeyin kaderimi değiştirdiği o çocukluk yıllarından mı yoksa o yılların değişiminden sonra orta yaşa gelmiş biri olarak acılarını en derinden hissettiğim bu zamandan mı?

"herşey bu facebook denen sosyal ağa üye olmamın ardından karıştı bende..hoş aslında yolunda gitmiyordu zaten hayat...ama o karşılaşma herşeyi altüst etti daha çok dağıldı dünyam..O ilk göz ağrımdı benim yeri başkaydı çocukluğum ilk gençliğim ilk heyecanlarım ilk....lerimdi işte..yeri en özelimdeydi benim.yolarımız ilk ayrıldığında canım çok yanmıştı ama gitmeliydim gittim..o zamanlar bi telefon numarımız bile yoktu şimdiki gibi teknoloji nerdeee...ama 20 li yaşlarımda ona yeniden ulaşmaya çalıştım lakin denk gelmemiz mümkün olmadı . artık kader mi denir bilemiyorum...daha sonra tamamen izlerimizi kaybettik taa ki geçen seneye kadar..:(((

uzuuun yıllar sonra karşılaştık okulumuzun face grubunda...ikimizinde yüreğindeki aşkkk halaa aynıymış meğer gözlerimizde gördük karşılıklı...
uzuun uzun sohbet ettik ayrı geçirdiğimiz zamanları konuştuk ve farkettik ki aynı mutsuzlukları aynı acıları ayrı yerlerde yaşamışız ve yaşıyoruz..

sonra ne mi olduu çook şey oldu ama hepsini anlatmaya takatim yok şuan...tekrar gücümü toplayıp döneceğim anlatmaya...