sözün bittiği yer..başladığı yer ile aynıı..

bloğuma verdiğim isim SUSKUN ÇIĞLIĞIM çünkü içimdeki ses sadece kendimle konuşuyordu bugüne kadar.Ama artık bu söz yığınının altında ezildikçe ezildim yoruldum bunaldım ruhumun ağırlığı bedenime ağrı oldu dr.lar her seferinde antidepresan uygun gördü ama ben hala içmemekte direniyorum iyimi kötümü yapıyorum bilmiyorum ama içimden gelmiyor o küçük haplara sığınıp medet ummak..
bir de böyle denemek istedim... belki kimse okumasa bile kalbimin sızılarını kelimelere dökersem kendimi hafifletirim kimbilir..denemekten zarar gelmez elbet..
aslında söze nerden başlayayım bilemiyorum herşeyin kaderimi değiştirdiği o çocukluk yıllarından mı yoksa o yılların değişiminden sonra orta yaşa gelmiş biri olarak acılarını en derinden hissettiğim bu zamandan mı?

"herşey bu facebook denen sosyal ağa üye olmamın ardından karıştı bende..hoş aslında yolunda gitmiyordu zaten hayat...ama o karşılaşma herşeyi altüst etti daha çok dağıldı dünyam..O ilk göz ağrımdı benim yeri başkaydı çocukluğum ilk gençliğim ilk heyecanlarım ilk....lerimdi işte..yeri en özelimdeydi benim.yolarımız ilk ayrıldığında canım çok yanmıştı ama gitmeliydim gittim..o zamanlar bi telefon numarımız bile yoktu şimdiki gibi teknoloji nerdeee...ama 20 li yaşlarımda ona yeniden ulaşmaya çalıştım lakin denk gelmemiz mümkün olmadı . artık kader mi denir bilemiyorum...daha sonra tamamen izlerimizi kaybettik taa ki geçen seneye kadar..:(((

uzuuun yıllar sonra karşılaştık okulumuzun face grubunda...ikimizinde yüreğindeki aşkkk halaa aynıymış meğer gözlerimizde gördük karşılıklı...
uzuun uzun sohbet ettik ayrı geçirdiğimiz zamanları konuştuk ve farkettik ki aynı mutsuzlukları aynı acıları ayrı yerlerde yaşamışız ve yaşıyoruz..

sonra ne mi olduu çook şey oldu ama hepsini anlatmaya takatim yok şuan...tekrar gücümü toplayıp döneceğim anlatmaya...